VINTE DEZ * 20 10 * PASEO POÉTICO Á BEIRA VERDE
MUNDO DA LITERATURA. SE NON LEES, MALAMENTE, PODES PENSAR. LEE, EXISTE, INTEGRAMENTE, E LOGO PENSA QUE XA PODES EXISTIR, DE MELLOR XEITO, PORQUE APRENDICHES DO MUNDO ALLEO,QUE NON DEIXA DE SER O TEU PROPIO MUNDO MIGUEL DUBOIS
sábado, 4 de marzo de 2017
jueves, 11 de agosto de 2016
sábado, 21 de noviembre de 2015
MÁGOA
SER O QUE SOU
Pontevedra, ao 22 de xaneiro de 2012
Pontevedra, ao 22 de xaneiro de 2012
A verdade, que están ocorrendo feitos
incomprensibles dentro da chamada "convivencia humana", sentimento
solidario ou benestar social. Irá o barco a pique? Os chamados Países
Occidentais, a parte da crise económica, sofren conductas colectivas
incomprensibles. Estamos a sufrir outra crise chamada a deshumanización total da
sociedade actual. Supresión de servizos sociais impresdincibles para crear unha
sociedade xusta e equilibrada. A fanatización da política privatizadora, xa está
a chamar a porta. Privatización de servizos das Escolas Infantís de Galicia, o
que supón unha baixa da calidade destas escolas, dado que as Empresas Xestoras
das mesmas estarán máis pendentes do froito económico que do resultado da
Educación Infantil. Todo tipo de recorte "educativo", inevitablemente, condénaos
a unha sociedade moito máis feble e inxusta. Parece que a estas outuras da
historia, propóñase privatizar o motor da sociedade dun país: A EDUCACIÓN.
Estamos condeados ao fracaso se o Ensino Obligatorio, pasara a ser non
gratuito. Quérenos facer creer que nós os asalariados, somos os culpables da
crise, mais nós non fixemos nada para crear este movemento especultivo, que da o
seu comezo co insuflado económico, có fenómeno da costrucción- Aquel Globo
insuflado, non era o mundo real matemático, era, máis ben a falsa visión da
realidade española ou irlandesa. No ano 2005 en Irlanda había áreas fermosas e
verdes, onde había construccións fóra de lugar. Poño por exemplo, Killaloe,
perto de Limerick, no Sur de Irlanda, lugar onde marcharon moitos irlandeses,
como resultado da crise do fungo da patata, que tantas mortes, fixo,
tristemente, realidade.
Hai que decer, sen ningún tipo de engano, que os tempos actuais,
sopoñen un retroceso socail de magnitudes inmensurables. Da a impresión que non
interesa concienciar a sociedade que SLOLIEDARIDADE, é un ben que se poder
acadar que debería ser un feito común. Un pobo xunguido e forte e democrático,
supón un interes que debe ser acadado. Dividir a sociedade non deixa de ser un
torpeza, dado que o noso país, xa coñece o resultado da división. Deberiamos
respetar a diversidade das ideas e usar a tolerancia como conduxccta sociai. Da
noxo, mirar o escoitar determinados medios de comunicación social, que non se
fan unha autocítica ningunha, que non permiten a tolerancia e eles, son os
únicos posuidores da verdade, máis a verdade, aínda sendo única, pode ser
elementos da pluralidado, dados os enfoque que cada quen da da realidade. Sen un
mínimo de tolerencia, respeto, e utilización dos conceptos máis elementáis da
Etica particular e social, pouco temos que facer, cando, a miudio dedicámonos a
condear, sen coñecemto efectivo de causa, eso que din, a "miña lingua está de
paseo". Outros utilizan técnicas equivocadas, de que toda palabra vale para
descalificar. O feito de descalificar ao Mundo Alleo, é unha total,
descalificación de ti mesmo.
Xa para rematar, quería decer que imos cara ao pasado e non
facemos nada por construir un Mundo Mellor, porque estamos pendentes moito máis,
do fenómeno individuai que da conducta sociai. Mágoa!
Miguel Dubois
domingo, 31 de mayo de 2015
sábado, 29 de junio de 2013
lunes, 8 de octubre de 2012
BARCO A DERIVA
SER O QUE SOU
Atlántico, ao 8 de Outubro de 2012
BARCO A DERIVA
Que pena me da os sentimentos fríos,
Ou a necesidade constante
Que construe silenzos prolongados.
Que pena me da o constante abuso
Que pena me da a creación da necesidade
Innecasia, que crea mundos desalentadores.
Que pena me da a división indesexada
Que pena me da as verdades mintireiras,
Que pena me da as longas noitas negras.
Que pena me da a dor que penetra,
Incesantemente, coma un coitelo frío.
Que pena me da a creación
De falsas expetivas,
Que pena me da a mentira tremenda,
Que pena me da a perda dun rumbo concreto,
Que pena me dá, pensar
Que somos un barco a deriva.
Miguel Dubois.
Atlántico, ao 8 de Outubro de 2012
BARCO A DERIVA
Que pena me da os sentimentos fríos,
Ou a necesidade constante
Que construe silenzos prolongados.
Que pena me da o constante abuso
Que pena me da a creación da necesidade
Innecasia, que crea mundos desalentadores.
Que pena me da a división indesexada
Que pena me da as verdades mintireiras,
Que pena me da as longas noitas negras.
Que pena me da a dor que penetra,
Incesantemente, coma un coitelo frío.
Que pena me da a creación
De falsas expetivas,
Que pena me da a mentira tremenda,
Que pena me da a perda dun rumbo concreto,
Que pena me dá, pensar
Que somos un barco a deriva.
Miguel Dubois.
viernes, 14 de septiembre de 2012
LOSING OURSELVES
SER O QUE SOU
September 14th 2012
We are creating the power of the money
But we don´t want a peacefull World.
We are always speaking about about
Violence, a painfull fact
The language of the shots
Unesull shots plain of pain
The power of an unesull wars
Mountins of black stones
We are wasting our time
And the past time will never
Again the heart of hard stone.
September 14th 2012
We are creating the power of the money
But we don´t want a peacefull World.
We are always speaking about about
Violence, a painfull fact
The language of the shots
Unesull shots plain of pain
The power of an unesull wars
Mountins of black stones
We are wasting our time
And the past time will never
Again the heart of hard stone.
martes, 28 de agosto de 2012
miércoles, 22 de agosto de 2012
SER O QUE SOU
CAMAS RODANTES
CAMAS RODANTES
Pontevedra, ao 11 de agosto de 2012
O tempo está ferido polo frío ferinte,
E pola dor, que é o principio do pracer perdido.
Camas con rodas pequenas,
Pequenos círculos de goma dura,
Atravesan as portas corredoiras e transparentes,
E longos espazos estreitos, es tensos corredores.
Internas estradas dos hospitais grandes,
Onde un berro perdido se escoita
No fondo escuro e afastado,
Dun corredor escuro.
Facianas fixan a mirada preguntona,
Na fonde da dor,
Actividade contra o sufrimento indesexado,
Onde a dor creba o principio cirúrxico,
Da básica harmonía e do sosego.
Traballadores vestidos de branco inmaculado,
Coma se foran estatuas móbiles,
De branca neve de inverno frío,
Ou verde quirófano , campo operacional,
Cirúrxico de bisturís e escalpelos,
Onde durmen totalmente ou parcialmente,
Según o caso preciso,
Os protagonistas dos espazos da dor.
Tacto perfecto de ciruxano preciso e conciso,
Pulso magnífico,
Man de ciruxano exquisito,
Bísturi perfecto ou fío interminable,
Miras o reloxo, moitas veces, incontables veces,
E non da pasado o tempo non ten presa,
E procuras empatizar có teu familiar,
Érgueste e séntaste, namentres,
Séntaste e érgueste, un sobe e baixo inquieto,
Un sentirse impotente ante o descoñecemento,
Médico, perdido en abstractas
Suposicións absurdas,
lPérdeste nos minutos pasados de tempo
E o tempo transcurrido non ten fronteiras definidas,
Nin valados e entón vives,
Coma un naufrago que non quere
Morrer no tempo e no lugar, tampouco.
Un tras ego de camas rodantes veloces,
Fagan paso Señores!,di unha enfermeira
Vestida nunha funda verde escura.
Rompen o senso va leiro dos longos corredores,
Onde no fondo pérdese unha voz longa,
Unha vez máis, dor de ferida intensa e san dante,
Namentres as pequenas rodas grises,
Son a fonte continua dun son grave e desasosegado.
Botellas plásticas transparentes,
Amosan o cumio dun mastro metálico,
Coma se fora a bandeira dos enfermos derrotados,
Saa de bo xes cirúrxico, camas perfectamente aparcadas,
Saen e entran as rodantes camas,
Onde descasan o enfermos.
Lectores sabios de doenzas concretas,
Leen detidamente, o historial clínico do enfermo,
Con xeito de seguridade e atentamente,
Preguntas sobre preguntas,a según o caso.
Quen é vostede? Non podo operar ao enfermo,
Me di o lector das historias clínicas definidas,
Debido a que non ten asinado o apartado corresponde,
Entón poñemos cara de desconsolo ou ledicia
Según o caso sexa, grave, leve oi que sei eu!
Que sería mellor?
E por, so mentes, unha firma esquencida alóngase,
O tempo para a intervención cirúrxica.
Tomben manda os protocolos burocráticos,
Denantes dunha operación cirúrxica.
Levan ao meu familiar antro o medo e a tristura,
Longas horas de espera longa e indefinida,
Perdido polas páxinas de Sol de Agosto,
Escrito polo gran William Faulkner
Namentres un dos protagonistas
Camiña polas rúas de Jefferson.
Chamadas intermitentes as familiares dos enfermos,
Pola banda do persoal sanitaria.
Laios desconsoladores ou máximas ledicias,
A sorriso nervioso e torpe as bágoas que mollan e doen,
Suores fríos frontais e as mans molladas,
Por mor dun suor húmido e nervioso.
Ou calor excesivo por mor do momento vivido,
Sen alternativa e obrigado,
Namentres o tempo avanta,
E a testa é un pensamento continuo imparable-
Míguel Dubois.
O tempo está ferido polo frío ferinte,
E pola dor, que é o principio do pracer perdido.
Camas con rodas pequenas,
Pequenos círculos de goma dura,
Atravesan as portas corredoiras e transparentes,
E longos espazos estreitos, es tensos corredores.
Internas estradas dos hospitais grandes,
Onde un berro perdido se escoita
No fondo escuro e afastado,
Dun corredor escuro.
Facianas fixan a mirada preguntona,
Na fonde da dor,
Actividade contra o sufrimento indesexado,
Onde a dor creba o principio cirúrxico,
Da básica harmonía e do sosego.
Traballadores vestidos de branco inmaculado,
Coma se foran estatuas móbiles,
De branca neve de inverno frío,
Ou verde quirófano , campo operacional,
Cirúrxico de bisturís e escalpelos,
Onde durmen totalmente ou parcialmente,
Según o caso preciso,
Os protagonistas dos espazos da dor.
Tacto perfecto de ciruxano preciso e conciso,
Pulso magnífico,
Man de ciruxano exquisito,
Bísturi perfecto ou fío interminable,
Miras o reloxo, moitas veces, incontables veces,
E non da pasado o tempo non ten presa,
E procuras empatizar có teu familiar,
Érgueste e séntaste, namentres,
Séntaste e érgueste, un sobe e baixo inquieto,
Un sentirse impotente ante o descoñecemento,
Médico, perdido en abstractas
Suposicións absurdas,
lPérdeste nos minutos pasados de tempo
E o tempo transcurrido non ten fronteiras definidas,
Nin valados e entón vives,
Coma un naufrago que non quere
Morrer no tempo e no lugar, tampouco.
Un tras ego de camas rodantes veloces,
Fagan paso Señores!,di unha enfermeira
Vestida nunha funda verde escura.
Rompen o senso va leiro dos longos corredores,
Onde no fondo pérdese unha voz longa,
Unha vez máis, dor de ferida intensa e san dante,
Namentres as pequenas rodas grises,
Son a fonte continua dun son grave e desasosegado.
Botellas plásticas transparentes,
Amosan o cumio dun mastro metálico,
Coma se fora a bandeira dos enfermos derrotados,
Saa de bo xes cirúrxico, camas perfectamente aparcadas,
Saen e entran as rodantes camas,
Onde descasan o enfermos.
Lectores sabios de doenzas concretas,
Leen detidamente, o historial clínico do enfermo,
Con xeito de seguridade e atentamente,
Preguntas sobre preguntas,a según o caso.
Quen é vostede? Non podo operar ao enfermo,
Me di o lector das historias clínicas definidas,
Debido a que non ten asinado o apartado corresponde,
Entón poñemos cara de desconsolo ou ledicia
Según o caso sexa, grave, leve oi que sei eu!
Que sería mellor?
E por, so mentes, unha firma esquencida alóngase,
O tempo para a intervención cirúrxica.
Tomben manda os protocolos burocráticos,
Denantes dunha operación cirúrxica.
Levan ao meu familiar antro o medo e a tristura,
Longas horas de espera longa e indefinida,
Perdido polas páxinas de Sol de Agosto,
Escrito polo gran William Faulkner
Namentres un dos protagonistas
Camiña polas rúas de Jefferson.
Chamadas intermitentes as familiares dos enfermos,
Pola banda do persoal sanitaria.
Laios desconsoladores ou máximas ledicias,
A sorriso nervioso e torpe as bágoas que mollan e doen,
Suores fríos frontais e as mans molladas,
Por mor dun suor húmido e nervioso.
Ou calor excesivo por mor do momento vivido,
Sen alternativa e obrigado,
Namentres o tempo avanta,
E a testa é un pensamento continuo imparable-
Míguel Dubois.
miércoles, 1 de agosto de 2012
GREGORIO PECES BARBA
SER O QUE SOU
Na memoria de Gregoria Peces Barba.
Persoa grata con faciana serena,
*TOPS..TRIBUNAIS de ODE PÚBLICO
Pontevedra, ao 24 de xullo de 2012
Na memoria de Gregoria Peces Barba.
Sempre é difícil ter que dicir adeus,
Deixar o Mundo e afastarse na Illa Senlleira,
Deixar o Mundo e afastarse na Illa Senlleira,
Onde o silencio habita e é longo e prolongado.
Cumpleu coa súa vida, de xeito espléndido,
Home loitador, denunciante de tantas inxustizas,
Naqueles tempos do abuso e do desamor denigrante,
Proceso de Burgos ou Tribunal dos Excesos,
Excesos dictatoriales ou ordes inxustas,
Cumpleu coa súa vida, de xeito espléndido,
Home loitador, denunciante de tantas inxustizas,
Naqueles tempos do abuso e do desamor denigrante,
Proceso de Burgos ou Tribunal dos Excesos,
Excesos dictatoriales ou ordes inxustas,
Aqueles horrendos *TOPS,
Aquel os consellos de guerra,
Que remataban con morte segura,
Ao preso collido co suma precisión,
Presa concisa e constante,
Xuíces de negro vestidos,
Negras togas coma
O negro carbón
Que os sacrificados mineiros,
Nas paredes negras de carbón
Rabullan con afiados picos.
Tribunais que erades o limiar
Da negra morte por anuncio próximo.
Gregorio Peces Barba Martínez
Tiña por benquerido traballo
Abrir vieiros para liberdade secuestrada,
E que logo, fixera máis xusta
A sociedade ditatorial inxusta,
E que logo, fixera máis xusta
A sociedade ditatorial inxusta,
Con mazo de ferro duro e frío,
Fragua do ferro líquido,
Entregado á loita e amigo da liberdade,
Entregado á loita e amigo da liberdade,
Persoa grata con faciana serena,
Aberto á plenitude do sorriso amplo,
Expresión de bondade constante,
Con faciana paternalista,
Que infundía confianza
Ao máis ruín penalista.
Avogado da grata verdade,
Defensor dos inxustamente con deados,
Avogado da grata verdade,
Defensor dos inxustamente con deados,
Por mor dun ditador de corazón de ferro,
Naqueles tempos de dura ditadura.
Gregorio ían abrindo as fiestras semiabertas,
Polas que penetraba un osíxeno puro e limpo,
Que facía máis doado,
Vivir na liberdade secuestrada.
Fundador con Joaquín Ruíz Jiménez,
Naqueles tempos de dura ditadura.
Gregorio ían abrindo as fiestras semiabertas,
Polas que penetraba un osíxeno puro e limpo,
Que facía máis doado,
Vivir na liberdade secuestrada.
Fundador con Joaquín Ruíz Jiménez,
Daquela Esquerda Democrática,
Que finalizou có seu achegamento,
Ao Partido Socialista Obreiro Español.
Fundador daquela marabilloso revista
Cadernos para o Diálogo,
De artigos densos e fondos,
Naqueles tempos de Allo Branco,
Trunfo ou o Vello Topo.
Os sete constitucionalistas,
Entre eles Peces Barba Martínez,
Foron os creadores da Constitución Española,
Ponte da ditadura horrenda a democracia plena,
Xuntos todos e de diferentes ideoloxías,
Abriron a Porta da Liberdade,
A desexadate democracia, denantes roubada,
Polo poder ditatorial dunha sociedade tremenda,
Que fixo preso a Gregorios Peces Barba,
Licenciado en Dereito pola Universidade
Complutense de Madrid,
Doutor Cum Laude,
Pola tese sobre Jacques Maritane,
Estudante posterior na Universidade
De Estrasburgo, coa especialade
De Dereito comparado.
Presidente do Congreso dos Deputados
Profesor de Dereito,
Reitor da Universidade Carlos III,
Premiado e laureado, mais homilde
Servidor do seu Pobo,
Loitador constante polo ben común.
Bon xogador de dominó,
Naquela Ribadesella de descanso.
Miguel Dubois
*TOPS..TRIBUNAIS de ODE PÚBLICO
jueves, 28 de julio de 2011
viernes, 22 de abril de 2011
JOSEFINA ALDECÓA
SER O QUE SOU
La generación perdida
Se ha muerto Josefina Aldecoa y con ella se va parte de una generación irrepetible de escritores: la generación del 50. Nuestros particulares angry young, son quizá los grandes olvidados de la literatura española y por ende del cine. Aunque no para mí.
Si hay una palabra que define con exactitud a estos escritores (Ignacio Aldecoa, Carmen Laforet, Martín Gaite, Sánchez Ferlosio, Gil de Biedma o Martín Santos) es su intimismo sin olvidar la realidad. En sus novelas, en sus poemas, todos ellos nos abren sus puertas para mostrarnos sus deseos, sus sueños y sus inquietudes sin olvidarse de la denuncia.
Sólo sus biografías hubieran dado para multitud de pelis. Por ejemplo, las cartas recientemente publicadas de Carmen Laforet con la tenista Lili Álvarez, donde se pone de manifiesto un amor que a la escritora le provoca remordimientos sociales y religiosos.
O la corta pero intensa existencia de Luis Martín Santos, autor de Tiempo de silencio, quizá la novela española más importante del siglo XX. Al menos la más moderna e innovadora.
Son muy pocas las películas que se han hecho sobre estos escritores o sobre los relatos y novelas de estos escritores. No importa, yo espero que todo esto cambie algún día. Y mientras, aprovecho la ocasión para acordarme de ellos y leer sus obras.
Ahí van las mejores pelis basadas en las obras de estos escritores. Adios Josefina.
1. Tiempo de silencio de Vicente Aranda.
Quizá la mejor peli de Aranda y una de las interpretaciones a recordar de Imanol Arias. Si bien es imposible plasmar el mundo interior de la novela, este film es una más que considerable adaptación. Aunque, eso sí, se presta más atención a la trama que a los personajes. Lástima que esté tan olvidada que apenas se pase por televisión
2. Nada de Edgar Neville.
Correcta adaptación que olvida el aspecto psicológico de la obra al igual que su carga de melancolía para mayor gloria de Conchita Montes, mujer en aquel entonces del director. A mí entender estamos ante la típica película de Neville donde lo artesanal e industrial gana por goleada a lo artístico. Sus films siempre dan la sensación de haber sido acabados con prisas.
3. Extramuros de Miguel Picazo.
Adaptación de la novela de Fernández Santos con una Carmen Maura impecable. No dejo de preguntarme por qué Miguel Picazo, desgraciadamente más conocido por ser el profe asesinado de Tesis que por esta película o su obra maestra La tía Tula, no dirigió más En fin, los misterios del cine español.
4. Los pájaros de Baden Baden de Mario Camus.
Camus adapta a Ignacio Aldecoa con una de sus clásicas historias de amor donde no parece que ocurra nada y, sin embargo, pasa todo. La primera gran película de este director y la que le consagra como autor.
5. Últimas tardes con Teresa de Gonzalo Herralde.
La gran novela de Marsé, aquí queda algo deslucida por un casting no del todo acertado. Aunque con excepciones maravillosas como José Bódalo. El ambiente y los diálogos se encuentran más a la altura. Lástima también que esté tan olvidada por los programadores de televisión.
La generación perdida
Se ha muerto Josefina Aldecoa y con ella se va parte de una generación irrepetible de escritores: la generación del 50. Nuestros particulares angry young, son quizá los grandes olvidados de la literatura española y por ende del cine. Aunque no para mí.
Si hay una palabra que define con exactitud a estos escritores (Ignacio Aldecoa, Carmen Laforet, Martín Gaite, Sánchez Ferlosio, Gil de Biedma o Martín Santos) es su intimismo sin olvidar la realidad. En sus novelas, en sus poemas, todos ellos nos abren sus puertas para mostrarnos sus deseos, sus sueños y sus inquietudes sin olvidarse de la denuncia.
Sólo sus biografías hubieran dado para multitud de pelis. Por ejemplo, las cartas recientemente publicadas de Carmen Laforet con la tenista Lili Álvarez, donde se pone de manifiesto un amor que a la escritora le provoca remordimientos sociales y religiosos.
O la corta pero intensa existencia de Luis Martín Santos, autor de Tiempo de silencio, quizá la novela española más importante del siglo XX. Al menos la más moderna e innovadora.
Son muy pocas las películas que se han hecho sobre estos escritores o sobre los relatos y novelas de estos escritores. No importa, yo espero que todo esto cambie algún día. Y mientras, aprovecho la ocasión para acordarme de ellos y leer sus obras.
Ahí van las mejores pelis basadas en las obras de estos escritores. Adios Josefina.
1. Tiempo de silencio de Vicente Aranda.
Quizá la mejor peli de Aranda y una de las interpretaciones a recordar de Imanol Arias. Si bien es imposible plasmar el mundo interior de la novela, este film es una más que considerable adaptación. Aunque, eso sí, se presta más atención a la trama que a los personajes. Lástima que esté tan olvidada que apenas se pase por televisión
2. Nada de Edgar Neville.
Correcta adaptación que olvida el aspecto psicológico de la obra al igual que su carga de melancolía para mayor gloria de Conchita Montes, mujer en aquel entonces del director. A mí entender estamos ante la típica película de Neville donde lo artesanal e industrial gana por goleada a lo artístico. Sus films siempre dan la sensación de haber sido acabados con prisas.
3. Extramuros de Miguel Picazo.
Adaptación de la novela de Fernández Santos con una Carmen Maura impecable. No dejo de preguntarme por qué Miguel Picazo, desgraciadamente más conocido por ser el profe asesinado de Tesis que por esta película o su obra maestra La tía Tula, no dirigió más En fin, los misterios del cine español.
4. Los pájaros de Baden Baden de Mario Camus.
Camus adapta a Ignacio Aldecoa con una de sus clásicas historias de amor donde no parece que ocurra nada y, sin embargo, pasa todo. La primera gran película de este director y la que le consagra como autor.
5. Últimas tardes con Teresa de Gonzalo Herralde.
La gran novela de Marsé, aquí queda algo deslucida por un casting no del todo acertado. Aunque con excepciones maravillosas como José Bódalo. El ambiente y los diálogos se encuentran más a la altura. Lástima también que esté tan olvidada por los programadores de televisión.
HISTORIA DUNHA LABAZADA
SER O QUE SOU
Pontevedra, ao 15 de xaneiro de 2011
HISTORIA DUNHA LABAZADA.
Sentirse aire puro e respirable.
Sentirse sosego sereo de mañanciña.
Abrome enteiro a vida pura e sensible.
Habitar, habito, silencios constantes,
Miro bandadas de paxaros ceibos
Na plenitude de seu fermoso voar.
Comtemplar a belleza do azui ceo.
Sentir a vida enteira. coas mans,
Coa vista e os ollos moi abertos
Ser, habitar, pertencer, amar.
Amar a persoa amada e libre
Presa de ninguén, pero amada,
No máis puro sentido da palabra enteira.
Palabra que énchote
Do máis puro significado real.
A vida para vivila.
A morte para non existir.
Habitar o aire silencioso e puro
Que dignifica as almas dos homildes
Homilde abasallado polo medo e o rencor.
Atravesar a néboa gris e branca,
Descubrir o que, nunca, creín
Que existía. Aceptar a dor
Que me toque sufrir.
Habitar o ar silenciosamente,
Darche un bico lento,
Acariñar as túas longas costas,
Mirarte, con delicia sublime
Erguerme á altura dos teos lindos ollos.
Pararme cós meus beizos nos teus beizos.
Esperar non ter presa e disfrutar,
Da ausencia da dor que penetraba.
Son pouco máis que un silencio constante.
Son o vento voante,
Que insufla as velas dos barcos veleiros
Ou son unha rosa que delira belleza,
Son algo, mais non son nada.
Son materia viva e nada serei.
A vida pasa, o mar ruxe,
O barco rompe amarras,
O rumbo non existe
Palabra do mundo quimérico,
Somente a forza natural,
Move a o barco perdido.
A vida segue a natureza enfurecida,
Por mor da irresponsabilidade humana.
Fai dos ríos,mares asasinos,
Do sorriso, pranto constante,
Non ten piadade dos sentimentos,
Sempre os mesmos irresponsables,
Voltan a cometer
Os mesmos erros.
A hestoria repítese,
A torpeza é un acto irresponsable.
Como rexerse polo sentido común,
Como habitar un mundo decente,
Como escapan os antigos dirixentes
Dun país chamado Túnez.
Quen pode falar de xustiza política,
Que absurdos políticos,
Pasean súas deshonestas linguas
Enrriba de micrófonos contaminados.
Namentras imos perdendo
A identidade propia,
No eido dos números abstractos.
A economía mingua, constantente,
Como unha fermosa lúa de agosto perdido.
As nóminas máis necesitadas,
Decrecen numericamente.
O feble constantemente, feble
Paga o abuso dalgúns
Cidadáns anónimos.
A mentira medra sobre a mentira.
A corrupción permítese,
E o abuso non é condeado
Por nigunha doctrina coherente.
Miguel Dubois
Pontevedra, ao 15 de xaneiro de 2011
HISTORIA DUNHA LABAZADA.
Sentirse aire puro e respirable.
Sentirse sosego sereo de mañanciña.
Abrome enteiro a vida pura e sensible.
Habitar, habito, silencios constantes,
Miro bandadas de paxaros ceibos
Na plenitude de seu fermoso voar.
Comtemplar a belleza do azui ceo.
Sentir a vida enteira. coas mans,
Coa vista e os ollos moi abertos
Ser, habitar, pertencer, amar.
Amar a persoa amada e libre
Presa de ninguén, pero amada,
No máis puro sentido da palabra enteira.
Palabra que énchote
Do máis puro significado real.
A vida para vivila.
A morte para non existir.
Habitar o aire silencioso e puro
Que dignifica as almas dos homildes
Homilde abasallado polo medo e o rencor.
Atravesar a néboa gris e branca,
Descubrir o que, nunca, creín
Que existía. Aceptar a dor
Que me toque sufrir.
Habitar o ar silenciosamente,
Darche un bico lento,
Acariñar as túas longas costas,
Mirarte, con delicia sublime
Erguerme á altura dos teos lindos ollos.
Pararme cós meus beizos nos teus beizos.
Esperar non ter presa e disfrutar,
Da ausencia da dor que penetraba.
Son pouco máis que un silencio constante.
Son o vento voante,
Que insufla as velas dos barcos veleiros
Ou son unha rosa que delira belleza,
Son algo, mais non son nada.
Son materia viva e nada serei.
A vida pasa, o mar ruxe,
O barco rompe amarras,
O rumbo non existe
Palabra do mundo quimérico,
Somente a forza natural,
Move a o barco perdido.
A vida segue a natureza enfurecida,
Por mor da irresponsabilidade humana.
Fai dos ríos,mares asasinos,
Do sorriso, pranto constante,
Non ten piadade dos sentimentos,
Sempre os mesmos irresponsables,
Voltan a cometer
Os mesmos erros.
A hestoria repítese,
A torpeza é un acto irresponsable.
Como rexerse polo sentido común,
Como habitar un mundo decente,
Como escapan os antigos dirixentes
Dun país chamado Túnez.
Quen pode falar de xustiza política,
Que absurdos políticos,
Pasean súas deshonestas linguas
Enrriba de micrófonos contaminados.
Namentras imos perdendo
A identidade propia,
No eido dos números abstractos.
A economía mingua, constantente,
Como unha fermosa lúa de agosto perdido.
As nóminas máis necesitadas,
Decrecen numericamente.
O feble constantemente, feble
Paga o abuso dalgúns
Cidadáns anónimos.
A mentira medra sobre a mentira.
A corrupción permítese,
E o abuso non é condeado
Por nigunha doctrina coherente.
Miguel Dubois
SER O QUE SOU
SER O QUE SOU
Terras de Marín, 1 de febreiro de 2010.
Visión crara do arte de amar fondo
Fondo amo ao límite constante.
Constantemente espido o arte de amar,
Amar é a vida con quentura tenra
Tenra habita nos nosos corazóns quentes,
Quentura que fai feliz, ao ser humano abandoado,
Abandoado atópome ao tope de tódolos topes,
Topes, limites, muros outos ou longos valados,
Valados que non existen no meu interior morno,
Mormo é o líquido branco,
Branco da leite da vaca branca,
Branca escuma dunha onda perdida.
Perdida no cumio da escume branca,
Brancos son os ronseles longos,
Longos barcos que navegan polo mundo mariño,
Mariño ou mariñeiro, oficios ou mariñeiros,
Mariñeiros os pensamentos habitánme,
Habitánme en faros outos,
Outos alumeadores, avisadores, de roitas e perigros.
Perigros van deixando a babor e a estribor,
Estribor, rumbo a dereita,
Dereita vai o barco veleiro belo,
Belo da liña de frotación,
Frotación da beleza navegante,
Navegante de mares afastados,
Afastados do mundo civilizado,
Civilizado navengante
Nanvegante de vidas e mares de azuis corais,
Corai dun fondo fermoso,
Fermosura ilimitada,
Ilimitada beleza física,
Fisicamente perfecta,
Perfecta na transmisión da verba presente,
Presente ausente de pasado choroso,
Choroso vivo na lembraza,
Lembranza sen límites nen obxetivos,
Obxetivo é vivir para vivir,
Vivir o paso do día luminoso,
Luminoso significa un corazón aceso,
Aceso de soños inacabados,
Inacabado atópome no medio do espazo libre,
Liberdade pido aos catro ventos cardinais. Fermoso Norte,
Norte deliberado e querido,
Querido é o vento que acariñáme,
Acaríñame vento ventiño Norte,
O Norte enfrente dos meus ollos; quero mirar,
Mirar a senda que xa pisei no mundo pasado,
Pasado que habitas no meu corazón,
Corazón hábito é refuxio de ser quen son,
Son a camiñante constante,
Constante paso forte,
Forte situacón vivida,
Vivida oas límites constantes sometidos,
Sometidos as palabras valeiras,
Valeiros corazóns da inxustiza pervesa,
Perversión do arte do desamor.
Desamor que mata e fire,
Fire a perversión de fabricas falsas carecias,
Carencia enteira, sufrimento perfecto,
Perfecto agasallo inútil do desamor,
Non concibo o mundo da carencia afectiva,
Afectiva é a man que me dás a miña man,
Man con mans, afecto, e amor constante.
Miguel Dubois
SER O QUE SOU
Terras de Marín, 1 de febreiro de 2010.
Visión crara do arte de amar fondo
Fondo amo ao límite constante.
Constantemente espido o arte de amar,
Amar é a vida con quentura tenra
Tenra habita nos nosos corazóns quentes,
Quentura que fai feliz, ao ser humano abandoado,
Abandoado atópome ao tope de tódolos topes,
Topes, limites, muros outos ou longos valados,
Valados que non existen no meu interior morno,
Mormo é o líquido branco,
Branco da leite da vaca branca,
Branca escuma dunha onda perdida.
Perdida no cumio da escume branca,
Brancos son os ronseles longos,
Longos barcos que navegan polo mundo mariño,
Mariño ou mariñeiro, oficios ou mariñeiros,
Mariñeiros os pensamentos habitánme,
Habitánme en faros outos,
Outos alumeadores, avisadores, de roitas e perigros.
Perigros van deixando a babor e a estribor,
Estribor, rumbo a dereita,
Dereita vai o barco veleiro belo,
Belo da liña de frotación,
Frotación da beleza navegante,
Navegante de mares afastados,
Afastados do mundo civilizado,
Civilizado navengante
Nanvegante de vidas e mares de azuis corais,
Corai dun fondo fermoso,
Fermosura ilimitada,
Ilimitada beleza física,
Fisicamente perfecta,
Perfecta na transmisión da verba presente,
Presente ausente de pasado choroso,
Choroso vivo na lembraza,
Lembranza sen límites nen obxetivos,
Obxetivo é vivir para vivir,
Vivir o paso do día luminoso,
Luminoso significa un corazón aceso,
Aceso de soños inacabados,
Inacabado atópome no medio do espazo libre,
Liberdade pido aos catro ventos cardinais. Fermoso Norte,
Norte deliberado e querido,
Querido é o vento que acariñáme,
Acaríñame vento ventiño Norte,
O Norte enfrente dos meus ollos; quero mirar,
Mirar a senda que xa pisei no mundo pasado,
Pasado que habitas no meu corazón,
Corazón hábito é refuxio de ser quen son,
Son a camiñante constante,
Constante paso forte,
Forte situacón vivida,
Vivida oas límites constantes sometidos,
Sometidos as palabras valeiras,
Valeiros corazóns da inxustiza pervesa,
Perversión do arte do desamor.
Desamor que mata e fire,
Fire a perversión de fabricas falsas carecias,
Carencia enteira, sufrimento perfecto,
Perfecto agasallo inútil do desamor,
Non concibo o mundo da carencia afectiva,
Afectiva é a man que me dás a miña man,
Man con mans, afecto, e amor constante.
Miguel Dubois
DEREITOS E DEBEROS, POEMA de MIGUEL DUBOIS
SER O QUE SOU
SER O QUE SOUNa Fronte da Illa de Ons, o día 15 de febreiro de 2011
DEREITOS E DEBERES
Vida querida, canto che quero,
No ar fondo da paisaxe perdida,
Sumiso ao ar respirado,
Fondas inspiracións ateigadas
De vida enteira e plena.
Amo a gratitude da paisaxe linda,
Que invita á súa supervisión
Por deleite pleno e asumido.
Amo o vento que se move
Perdido mo medio do ar puro.
Amo as follas das arbres bellas
Sucumbindo á dor do frío queimador.
Sucumbo ao saúdo dunha ave libre,
Sucumbo a belleza das azas desplegadas,
En perfecto voo sublime.
A liberdade vóa polo ar puro
Crevando a dureza das cadeas.
E cando inspiro fondo
Teño a gratitude de ser un ser libre.
A belleza dun río caudaloso e pequeno
Brilla a perfecta auga doce,
Sede de homes e mulleres,
E aninais diversos, salvaxes ou domésticos,
Pola súa conca ateigada de auga fría.
Sentir, sento a delicia de sentir,
Sintindo que sinto a vida enteira,
Pertecendo por entrega
Ao amor amado, acougador
De diversos pesares.
Canto a ledicia persuasiva.
Pola sinistra e pola destra.
A miña boca aberta
É manantial acústico continuo,
Amado idioma da milla querida Galicia,
Nome fermoso, amado nome,
Do que é a miña Terra Amada,
O Meu Idioma Querido.
Que maior gratitude
Atinxe ao falar o galego,
Na terra de mariñeiros valentes,
E antigos labregos condenados
Ao esquencemento perpetuo.
Vacas en folga permanente,
Chan absurdo por mor da tan,
Absurda construcción especulativa.
As vacas están en folga, constante,
Pastos desertos
Destes animales tranquilos
Que nunca tiveron presa,
Vaca tranquila, carro perfecto,
Arado soterrado, na lembraza pretérita
Ferida terra dunha froito seguro,
Terrón amplo no que as
Raices prendes na agachada terra.
Verei, un día, o froito merecido,
Foito to traballo constante
Do sacrificio cotiá.
Historias doutras tempos
Tempos de outras hestorias,
Fugaciadade e desaparición adversa.
As follas da historia vanse
Queimando na cotidianade distinta.
Técnica, quizáves, absurda,
Fonte dos cartos continuos,
Manantial inesgotable,
Poder económico asoballante,
Política absurda e divisora
Fonte tremenda
Do esquencemento absurdo,
Diario do inaudito e increible.
A memoria está morta
Das lembrazas amadas,
Amadas lembranzas
Da memoria perdida
Amnesia interesada,
Por mor do esquecemento adequirido.
Unha fonte de malvadas manipulacións
E o froito dunha sociedade desestructurada.
A inversión da verdade permanente,
O concepto ético esquecido
As palabras ferintes e desonestas
E que morre pronto
Como un can espantado
Na próximo cruce
Sen saber o rumbo exacto,
Perdidos na miseria miserenta,
Perdidos no queixume constante,
Disparate espantoso
Das palabras que descalifican
Sen lugar e dereito.
Políticos irreverentes,
Sociedade política banal,
Banalizacións do que serve e alimenta.
Palabras hocas, valeiras de contido
Despidan palabras e feitos ningún,
Todo pode quedar a metade do camiño anda,
Quedando a outra parte nun valeiro despreciable.
Ter o corazón espido de verdade,
Asustar no que non ten lugar,
Asumir a gananza asumida,
E non extender unha man gratuita
Ao que non é merecedor.
Habita o valeiro do teu corazón espido,
Gratifica o que debes gratificar,
Condena o condenable,
Non permitas o derrube dun soño merecido.
Considera a razón de ser
Para vivir a vida completa,
A túa, completa, a que mereces,
Habita cós demáis nun feito constructor,
Perdo un día de vida en cada día pasado,
Para mirar quen sou,
Para exercer as obligacións que me chaman
E para disfrutar os dereitos merecidos.
Miguel Dubois
SER O QUE SOUNa Fronte da Illa de Ons, o día 15 de febreiro de 2011
DEREITOS E DEBERES
Vida querida, canto che quero,
No ar fondo da paisaxe perdida,
Sumiso ao ar respirado,
Fondas inspiracións ateigadas
De vida enteira e plena.
Amo a gratitude da paisaxe linda,
Que invita á súa supervisión
Por deleite pleno e asumido.
Amo o vento que se move
Perdido mo medio do ar puro.
Amo as follas das arbres bellas
Sucumbindo á dor do frío queimador.
Sucumbo ao saúdo dunha ave libre,
Sucumbo a belleza das azas desplegadas,
En perfecto voo sublime.
A liberdade vóa polo ar puro
Crevando a dureza das cadeas.
E cando inspiro fondo
Teño a gratitude de ser un ser libre.
A belleza dun río caudaloso e pequeno
Brilla a perfecta auga doce,
Sede de homes e mulleres,
E aninais diversos, salvaxes ou domésticos,
Pola súa conca ateigada de auga fría.
Sentir, sento a delicia de sentir,
Sintindo que sinto a vida enteira,
Pertecendo por entrega
Ao amor amado, acougador
De diversos pesares.
Canto a ledicia persuasiva.
Pola sinistra e pola destra.
A miña boca aberta
É manantial acústico continuo,
Amado idioma da milla querida Galicia,
Nome fermoso, amado nome,
Do que é a miña Terra Amada,
O Meu Idioma Querido.
Que maior gratitude
Atinxe ao falar o galego,
Na terra de mariñeiros valentes,
E antigos labregos condenados
Ao esquencemento perpetuo.
Vacas en folga permanente,
Chan absurdo por mor da tan,
Absurda construcción especulativa.
As vacas están en folga, constante,
Pastos desertos
Destes animales tranquilos
Que nunca tiveron presa,
Vaca tranquila, carro perfecto,
Arado soterrado, na lembraza pretérita
Ferida terra dunha froito seguro,
Terrón amplo no que as
Raices prendes na agachada terra.
Verei, un día, o froito merecido,
Foito to traballo constante
Do sacrificio cotiá.
Historias doutras tempos
Tempos de outras hestorias,
Fugaciadade e desaparición adversa.
As follas da historia vanse
Queimando na cotidianade distinta.
Técnica, quizáves, absurda,
Fonte dos cartos continuos,
Manantial inesgotable,
Poder económico asoballante,
Política absurda e divisora
Fonte tremenda
Do esquencemento absurdo,
Diario do inaudito e increible.
A memoria está morta
Das lembrazas amadas,
Amadas lembranzas
Da memoria perdida
Amnesia interesada,
Por mor do esquecemento adequirido.
Unha fonte de malvadas manipulacións
E o froito dunha sociedade desestructurada.
A inversión da verdade permanente,
O concepto ético esquecido
As palabras ferintes e desonestas
E que morre pronto
Como un can espantado
Na próximo cruce
Sen saber o rumbo exacto,
Perdidos na miseria miserenta,
Perdidos no queixume constante,
Disparate espantoso
Das palabras que descalifican
Sen lugar e dereito.
Políticos irreverentes,
Sociedade política banal,
Banalizacións do que serve e alimenta.
Palabras hocas, valeiras de contido
Despidan palabras e feitos ningún,
Todo pode quedar a metade do camiño anda,
Quedando a outra parte nun valeiro despreciable.
Ter o corazón espido de verdade,
Asustar no que non ten lugar,
Asumir a gananza asumida,
E non extender unha man gratuita
Ao que non é merecedor.
Habita o valeiro do teu corazón espido,
Gratifica o que debes gratificar,
Condena o condenable,
Non permitas o derrube dun soño merecido.
Considera a razón de ser
Para vivir a vida completa,
A túa, completa, a que mereces,
Habita cós demáis nun feito constructor,
Perdo un día de vida en cada día pasado,
Para mirar quen sou,
Para exercer as obligacións que me chaman
E para disfrutar os dereitos merecidos.
Miguel Dubois
jueves, 21 de abril de 2011
1.SOY YO//2.O FIN DO VERÁN
SER O QUE SOU
SER O QUE SOU
Pontevedra, a 16 de octubre de 2010
Soy, solamente yo,
Como yo soy.
Soy una sonrisa abierta,
Soy una lágrima triste.
Soy yo, cómo una mañana luminosa
Soy yo, cuado se desvanece la tarde total
Soy yo, para el bien o el mal.
Soy yo, sin importancia,
Tratando de conseguir
La humildad de la conciencia.
Soy el río largo que muere
En el mar abierto.
Así todo soy una pequeña longitud
Un grito en el vacío.
Soy yo, luchando, inutilmente
Con mi propio ser.
No quisiera ser un tiempo perdido
No quisiera ser víctima de mi veneno,
Todo lo tengo, el día luminoso
La noche de amor completo.
¿Qué más puedo pedir?
Soy yo y pongo
Un stop necesario
A una boca abier
Soy yo , porque me quiero muc
Miguel
O FIN DE VERÁN
Pontevedra, 28 de agosto de 2010.
El verano bonito, se va muriendo, lentamente.
El mes actual está casi acabándose, lento y perezoso,
Todo, siempre, se va pasando, se evapora y desparece.
De lo vivo pasamos a lo no vivo, del movimiento a la quitud total.
Y, como, simpre, el tiempo pasa sin dar permiso para pasar y se adelanta
No se apaga como la vela de un candil encendido,
Los corazones palpitantes banten con ahínco y fuerza
Hay vida pura porque la sangre fluye por los largos ríos corporales
Se abren sueños esperados, aqulles que estaban escondidos
En lo más profundo del subsconciete
Se cierran los sueños imposibles,
Aquellos ideales inasumibles para la doctrina humana
Y, parcialmente, sólo de hecho parcial.
Se van cerrando la caducidad cíclica
Y nuevos ciclos desconocidos, retan la existencia humana.
La verdad se cumple, cumpliédome nuestras queridas ilusiones,
Pero, a veces, gopea, la verdad dolorosa, sin piedad absoluta.
Procuramos concentrarnos en nuestra recuperación
De aquel sueño roto, de aquella verdad quebrada
Como la rama rota de un arbol triste y desconsolado
Que llora lágrimas verdes de clorofila pura.
Todo va pasando y, a veces, lo que debiera pasar no pasa,
Todo va pasando y, a veces, lo injusto y mi palabra
Te llena de un gran dolor implacable.
La vida es un gran regalo que debamos cuidar bien,
La vida es un boleto de lotería, un juego de azahar,
Y ver, a los demás felices me convierten a mi en un ser dichoso.
Me hace feliz la naturaleza cuidada con respeto a la flora y a la fauna.
Me hace feliz la luz intensa del día que comtemplo,
Me hace feliz tu sonrisa dulce y tu mirada cariñosa.
Me hacen felices los niños y niñas que mi alrededor se mueven.
Me hace feliz enseñarles a los niños y niños que no saben.
Me hacen felices las aguas azules do mares abiertos o de los mares azules.
Me hace feliz ver como los años pasan aunque sea mucho
Cuando me encuentro conmigo mismo, y digo, éste soy yo,
Me acepto, me ajusto a lo que soy. Me adapto lo mejor posible
Al concepto humano y solidario de la vida.
La vida no es un juego absurdo. La vida es vivir y estar a gusto:
Amar, integrar, construir, ilusionar y sufrir cuando toca hacerlo.
Miguel Dubois
SER O QUE SOU
Pontevedra, a 16 de octubre de 2010
Soy, solamente yo,
Como yo soy.
Soy una sonrisa abierta,
Soy una lágrima triste.
Soy yo, cómo una mañana luminosa
Soy yo, cuado se desvanece la tarde total
Soy yo, para el bien o el mal.
Soy yo, sin importancia,
Tratando de conseguir
La humildad de la conciencia.
Soy el río largo que muere
En el mar abierto.
Así todo soy una pequeña longitud
Un grito en el vacío.
Soy yo, luchando, inutilmente
Con mi propio ser.
No quisiera ser un tiempo perdido
No quisiera ser víctima de mi veneno,
Todo lo tengo, el día luminoso
La noche de amor completo.
¿Qué más puedo pedir?
Soy yo y pongo
Un stop necesario
A una boca abier
Soy yo , porque me quiero muc
Miguel
O FIN DE VERÁN
Pontevedra, 28 de agosto de 2010.
El verano bonito, se va muriendo, lentamente.
El mes actual está casi acabándose, lento y perezoso,
Todo, siempre, se va pasando, se evapora y desparece.
De lo vivo pasamos a lo no vivo, del movimiento a la quitud total.
Y, como, simpre, el tiempo pasa sin dar permiso para pasar y se adelanta
No se apaga como la vela de un candil encendido,
Los corazones palpitantes banten con ahínco y fuerza
Hay vida pura porque la sangre fluye por los largos ríos corporales
Se abren sueños esperados, aqulles que estaban escondidos
En lo más profundo del subsconciete
Se cierran los sueños imposibles,
Aquellos ideales inasumibles para la doctrina humana
Y, parcialmente, sólo de hecho parcial.
Se van cerrando la caducidad cíclica
Y nuevos ciclos desconocidos, retan la existencia humana.
La verdad se cumple, cumpliédome nuestras queridas ilusiones,
Pero, a veces, gopea, la verdad dolorosa, sin piedad absoluta.
Procuramos concentrarnos en nuestra recuperación
De aquel sueño roto, de aquella verdad quebrada
Como la rama rota de un arbol triste y desconsolado
Que llora lágrimas verdes de clorofila pura.
Todo va pasando y, a veces, lo que debiera pasar no pasa,
Todo va pasando y, a veces, lo injusto y mi palabra
Te llena de un gran dolor implacable.
La vida es un gran regalo que debamos cuidar bien,
La vida es un boleto de lotería, un juego de azahar,
Y ver, a los demás felices me convierten a mi en un ser dichoso.
Me hace feliz la naturaleza cuidada con respeto a la flora y a la fauna.
Me hace feliz la luz intensa del día que comtemplo,
Me hace feliz tu sonrisa dulce y tu mirada cariñosa.
Me hacen felices los niños y niñas que mi alrededor se mueven.
Me hace feliz enseñarles a los niños y niños que no saben.
Me hacen felices las aguas azules do mares abiertos o de los mares azules.
Me hace feliz ver como los años pasan aunque sea mucho
Cuando me encuentro conmigo mismo, y digo, éste soy yo,
Me acepto, me ajusto a lo que soy. Me adapto lo mejor posible
Al concepto humano y solidario de la vida.
La vida no es un juego absurdo. La vida es vivir y estar a gusto:
Amar, integrar, construir, ilusionar y sufrir cuando toca hacerlo.
Miguel Dubois
miércoles, 20 de abril de 2011
lunes, 18 de abril de 2011
domingo, 29 de agosto de 2010
TODOS FELICES
A BEIRA DO MINHO, FUN LEMBRAME DABONDO
SER O QUE SOU
O Grove, o día14 de agosto do 2010
Á BEIRA DO MINHO, FUN LEMBRARME DABONDO,
A lembranza, pasado querido, pasado vivido na plenitude
Volvoreta polícroma dunha primavera afastada,
Tempos deixados no pasado doutros tempos deshabitidos
Senlleiros
Boomerang que amin volta.
Tempo que, de cando en cando, as veces,
E cando menos o pensas, sen dúbida,
Emerxe potente á superficie da memoria esquencida
Como a auga dunha fonte ausente e pensativa
Que chora auga crara, bágoas dun tempo pasado
Como un pesamento afundido me medio da existencia temporal,
No lugar máis apartado da nosa psyque, soterrado, máis, xuro: emerxe,
Forte geiserg de branca escuma ergueita,
Emerxe á superficie e frota na tranquilidade pensante,
Sosego do que foi, presente no seu lugar e tempo,
Pequena gabeta que garda os días queridos
Como ternos libros antigos cheos de deleicia e armonía escrita.
Garda roupa antiga e pechado na que gardamos prendas esquecidas
As que puxemos e posuímos que xa non pomos, esquecidas nas lembranzas abertas.
Portas que abrimos de vivendas perdidas, abofé que tenho malancolía,
Pero a vida é o conxunto dos feitos desexados, amor, bico, susurro branco e pequeno
E aqueles semi queridos, que arincáronnos, medo, tristura, ameáza e violencia,
Polo medo preso e a vergonza medrosa; verso do medo vivo!
O sorriso amplo da cara aberta ao mundo enteiro, cara cuberta de amor fondo,
E aqueles días que eu desexaría non queridos nen vividos
Pasados sen nome e apelidos e datas contratos, supostas pantasmas brancos
Nas que as transparentes bágoas asoman aos nosos ollos de vidro roto.
Non de min fuxas camiño de ningures, non escapes pola fronte, e sem rumbo
Sem lóxica pura ou fundamento concreto, como un tolo insolente,
Camiño de ningunha parte , onde os pensamentos non existen, pantasmas viventes
Ou na dirección do país de ninguén
Onde o corazón frío non latexa, amor vivo, amor frío, corazón de xéo duro
Mundo valeiro, aquecida lembranza vivida
Porta esquencida da derradeira palabra pronunciada
Tráeme ao momento presente, agora, de contado,
Non tan distante e inesquecible, perdido na néboa branca,
Memoria fixa e aberta ao tempo pasado, pretérito perfecto,
Ou subxuntivo perdido no tempo dos verbos aprendidos.
Chuva de inverno dos invernos dunha infancia perdida e gañada,
Que persiste na niña mente inqueda e viva polo de agora
Persistentemente como unha doce lembranza inesquecible,
Pegada forte, rexistro inesquencible,
E o xa que non existe o que xa foi, o mundo pasado, hai un tempo..
Que a noción temporal perdín nunha mañá desesperada,
Rocío transparente e o día por diante, interrogante
Habitáculo do pretérito que pousa, lentamente,
No tempo vivo de agora, por sempre, habitado, polo vida actual
Parecendo unha fermosa cantiga doce, unha esmola recibida,
Chamáronme uns momentos deliciosos, uns sons incomparables
O estar na quentura da familia portuguesa, antes e agora,
Uma Casa Portuguesa com Certeça, nao esquenzo o canto
Que cantara Amalia Rodrigues,
Polos establecementos lisboetas
De mandolinas, guitarras e voces fermosas
Fálavos agora dos meus primos e primas
Descendentes de Luis de Camóens,
Polo lo que a literatura portuguesa é referido
Lectores das Lusiadas, Habitantes do Mar
Amigos de Grandes Descubrimentos,
Que correspondía ao un Portugal de Cantos de Xesta.
Quero decer vinho verde
E caldos do Porto, fermoso Douro, a rente
Cambiei de país, país achegado e querido e amado
Onde a Minha Mae, naceu: na Póvoa do Varzím
Rúa da Caverneira, número 5, atrás dunha Fábrica Conserveira
Chamada A Poveira, latas de sardiñas prateadas,
Naquel mundo distante, mundo da perfecta memoria habitada
Ela foi poveira e portuguesa, amante da aréa quente
Da praia longa poveirá, estival baño na salgada auga atlántica
Mar aberto de ondas grandes, forza mareira, ondas en movemento continuo
Lembranzas da miña infancia vivida, encendida memoria,
Como a bela dun bello candil, dunha antiga quinta.
Nos camiños do tempo pasado; habito na lembranza, voume ao pasado
Posúo o límite permitido do propio recordo, que, mentalmente, habítame
Sen distanza no corazón amado, perto no querer.Por qué non querer?
Por qué non ser un amador, ou amante sumo?,Ave suprema do verbo amar?
Non comprendo a existencia enteira sen querer e sen amar,
O que non ama está seco, coma unha folla amarela en outono deconsolado e triste.
Que fermoso é querer sen límites!
Cando eu che quero permítome o luxo de insuflar ledicia,
Contigo a vida enteira ten sentido,
Que faría eu, somentes soio, sen ao teu amor prendido?
Que bonito é encher un beijo valeiro.
Fun estar coneles no pobo portugés de Seijas
Despóis de Vila Nova de Cerveira
Denantes de Caminha, no que compramos
No pasado manteiga salgada e café Sical,
Vila de descanso e sosego, praia aberta e Lanhelas
Unha fiestra aberta a beleza do Río Miño,
Un habitáculo de paz e sosego continúo
Un lugar tranquilo, habitado de inmensa quietude,
Vento soave, palabra verdadeira, tenrura e soave amor,
Dozura, suavidade, sorrisos infantís, ledicia fonda,
Meniño ou meniña, enche de ledicia o coarto.
Meniño arrinca o pranto ou o inútil queixume:
Non chores, meu neninho, na inutilidade
Dun pranto pasaxeiro; eu dareiche, con amor
Unhas palabras agarimosas, e unha lembranza perfecta,
Unha mirada cravada na beleza do Río Fermoso
Miño galego e portugés unha liña fronteiriza invisible,
Antre dous paises que se aman, penso eu no meu íntimo coraçao
Coa Illa dos Namorados, nomeado hai tanto tempo
Por Meus Pais Queridos, caminho da Póvoa de Varzím
Destino do contento e da ledicia
No medio da auga doVerde Río
Verde Fermoso, porta aberta a todo o verde existente,
Sucumbo ao verde minhota, sucumbo a verde beleza
Planicie verde, arbre verde, mirada verde, mazá verde,
Miro a belleza verde intensa no fondo da túa mirada azul.
Teus ollos son azuis, como o azul do ceu fundo e distante
Que penetra na meniña dos nosos ollos de todas as cores habitables.
Seijas está ,maravillosamente, linda, as súas Rúas Quedas e pacientes
Nas que a que vida habita en lentos movementos articulados.
As súas durmidas pedras toscas e torpes, nas que a calma suma manda,
Están cheias de alambiques aguardenteiros de venda ao público diverso.
Miguel, querido Miguel, ao fin coñecín a túa casa miñota,
O pasar do tempo troúxome eiquí, lugar querido por tí,
Derradeiro sono cumplido da túa vida, pedido con pracer e gosto
A beira dun monte fermoso e um río ateigado de belleza máxima
Esa fiestra aberta a ledicia dun Río Máxico, que morre nas augas Atlánticas
Mar adentro ao Oceano Aberto, a derradeira expresión dunha vela perdida
E as lembrazas sucumbiron coa perda da memoria, memoria espida,
Veleiro coas velas presas, rumbo a Terra de Ningures
Onde a memoria é uma ilusión perdida.
Antre a portuguesa Caminha e a espanhola A Guarda
Trasego de barcos transbordadores,
Promontorio vixiante da desembocadura dun Río Ledo
Canta beleza poden os nosos ollos acadar
Nunha sóa mirada
E posible mirar tan sublime vista,
Desde o cumio do Monte de Santa Tegra?
Antigo pobrado Celta, arqueoloxía bem conservada,
Tellados cónicos de palla burda, tosquedade total,
Castros circulares, restos arqueolóxicos, pedras antigas
Poboadores de vai xa tantos séculos,
Pregunto ao ar limpo de Santa Tegra,
Se mirou aos habitentes celtas,
Pero, sempre, é un ar calado e sen resposta,
Unha respota fría, unha palabra xeáda on the rocks.
Fincapé, de novo, fago ,perdón na femosura verde e nas augas grises do Pai Miño,
Que extende a súa longa fermosura en extensión acuífera,
Esmeralda do ceo caído, bágoa verde dun ollo de deus perdido
No ceu estrelado de desamores perdidos e amores gañados,
En forma de longa anguía comprida que longamente na auga frota,
Surcada pola escuma branca dunha embarcacaon deportiva
Esquíes perfectos que erguen auga branca polo ar branco e ergueito,
Coitelos cravados na auga chá, planicie de auga,
E fácese dela auga uma escuma ergueita e cortante.
Que maior acto que amar sen fronteiras sem liñas divisorias,
Igreja linda de Seijas, mírame agarimosamente,
Como se vida tiveres, querida Igrexa rezadora.
Subo o camiño até a Branca Casa, lugar lindo e ledo,
Sofía, vai de perfecta guiadora, eu sego as súas rodas pretas
Tan pretas como tódolas rodas pretas de tódolos carros.
Fito a mirada, de novo, no Pai Minho, pedón, pola repetición,
Río ateiagado da Máis Pura Beleza, non canso na miña afirmación,
E nao canso de mirar ao traveso da fiestra rectangular.
Cantas miradas perdidas e distraídas ao longo do tempo,
Fiestra de ontem, de hojem e de mañá?
Cantas veces medrou o teu amor enteiro de mirada verde?
Mira a grandeza do Ceu Azul de Seijas,
Toma baño na verdura pura do Río Lindo
E achégate as pequenas praias da fronte galega,
Perdo a imaje pura no fundo da beleza, pérdome nela,
Perdo odio e desamor na tranquilidade e na quietude máxima
Dun lugar lindo, chamado Seijas,
Seijas que beijas con beizos de vidro transparente
Meu Señor, compre voçe este alamabique máxico
De cobre puro brillante, dime o astuto vendedor alambiqueiro
Meu Señor é un alambiquero de Seijas,
Faga voçe a súa agua ardente no nome desta vila miñota,
Ou merque voçe lindas torneiras imitadoras das antigas auténticas.
A Vila de Seijas está na súa fermosura funda,
Torre cristalina de cores dunha casa antiga
A torre é un jet ergueito de poder transparente e polícromo
Que eu gardo na fotografía que eu fixen no seu día,
No tempo que xa nao existe, na lembranza transportada
O Sol Inmenso fai máis bela a existencia, lus suprema,
Dame toda a lus necesaria, aparte de min o negro
Que me aturde e me desequilbra, dame toda a luz necesaria
Poso mirar a túa linda mirada antre faces lumisosos e sorrisos perfectos.
Que farei de min sen meu sorriso fondo e penetrante?
Tiago, explica The Flat Theory, eu amoso grande interés
E penso que son un grande ouvido que tudo escoita
Ou un atento alumno que ao seu profesor escoita
O Mundo, dí, Tiago, quere menos desigualdade,
Non teremos que subir ou baixar os andares tan diferentes
Do mesmo predio existential,
O equilibrio nao será un falsa teoría,
Mais ben será The Theory of Equaility,
Mais haberá coisas que nao muden,
Como a verde beleza dun prado perfecto e perpetuo
Onde os Regojo a súa fermosa casa teñen ha anos,
Mirando dende uma casa branca situada em Seijas,
Nun promontotio nem moi alto nem baixo
Perto da figura dun Cervo non moi afastado,
Cravado na superfie do monte verde.
Gosto da beleza paisaxística, Portugal Nortenho
Gosto da froita das arbres frutáis
Visitamos tudos os frutáis, Gabí, Tíago, e o que escrebe,
Se a oliveira nao da oliveiras,
Un día dara dabondo.
Miramos a cadeira para descansar da nosa Gabí
Numa esquina, escondida do jardin,
Onde non hai frío nen calor
E a paz fonda e enteira habita,
Con seguridade, un día perdido da nosa vida,
A cor fermosa do froito do aceite,
Será mirada pela a nosa vista atónita.
A oliveira deu froito! Dis unha das
Fermosas criaturas, habitantes infantiis
Futuros guiadores dun país fermoso
Chamado Portugal, verde con vermello,
Habitan os mastros portugueses,
Mais a pesar de tudo do peso dos seus anos
Oliveira, ja con cem anos vividos
Nao cansa de crear filmes fermosos e maravillosas
Porque, somentes hai ou existe um Oliveira
Dun delicioso Portugal Máxico
Que nao cansa de dar oliveiras verdes ou pretas,
Ou fitas fermosos dun gran cineasta.
Canta sabedoría filmográfica,
Mais agora penso na Póvoa de Varzim,
E penso até nunca máis acabar,
Consumo, integramente, os meu pensamentos existenciais.
Penso na máxica infanza vivida, con Miguel, Jojo,
Gabí, Jacqueline, Zi, Cucas, Genito, Gonzalo, Loí , Tía Hèléne,
Tío Eugéne, Isa, Tía Maé-Blanche Thenaisie-
, Tió Páe-Joao Salazar-Coelho-,
Memé, Pepé, Pica, Manela,
O Armando de Balazar, Ana de Póvoa, Narciso,
María Teresa, Teresinha, Joao Coeho,Philipe, Olga, Sofía,
María Calafate, Zé Ruí, Alberto Matos e perdoarme
Se de alguén esquenzo, porque ja nao me lembro.
Percorrer as rúas da Póvoa coa Tía Blanche,
E a minha Mae, e eu nunha perfecta biciclete infantil
De aluguer. A imaxi nacao nun memino loiro
Discurre polas pequenas rúas daquela pequena vila.
Pasaba por diante do Casino,
Ir ao Dyana Bar coa Isa, era uma perfecta ocasión
Para beber o delicioso zumo de grosella,
Bacallau delicioso portugués,
Pelo día de Noite Bóa,
Que frango delicioso con recheio de castañas
.
.
O Bollo Rei, era un delicioso doçe,
Días de rebusados sabrosos
Ou aqueles Chewing Gum
En tiras longas e perfectamente empaquetados
Que, sempre, traía, uma sorpresa máxica.
E miraba a a cara esculpida de José María Eça de Queirós,
Hai pouco fun na percura dos mundos creados Eça de Queirós,
Puden coñecer a Lisboa do século dazanove
Ou a vida provinciana de pequenas vilas esquencidas.
Nas que o marido faltaba, ido ao Alentejo,
E a muller ficaba cun amor segredo de contrabando.
O mundo enteiro detíase na oficiña de Fernando Pessóa,
A vida era un constantes desasosego
Namentras os poetas verdadeiras morrían de dozura,
Cós fados amorososos de Amalia Rodrígues
A vida portuguesa foi o comenzo da miña apertura ao mundo
Portugal era unha guitarra máxica
Que facía máis doce o son de tódolos días,
Era Portugal o pobo por min vivenciado,
E tantos amadores e amadoras da Lusitania.
Miguel Dubois.
sábado, 28 de agosto de 2010
TED HUGHES--SYLVIA PLATH HUSBAND--
Ted Hughes (1930-1998) - byname of Edward J. Hughes |
English poet, dramatist, critic, and short story writer, married to the American poet Sylvia Plath, who committed suicide in 1963. Hughes stated that poems, like animals, are each one 'an assembly of living parts, moved by a single spirit.' In his early works Hughes questioned man's function in the universal scheme. Seriously interested in shamanism, hermeticism, astrology, and the Ouija board, Hughes examined in several of his later animal poems the themes of survival and the mystery and destructiveness of the cosmos. SNOWDROPEdward J. Hughes was born in Mytholmroyd, Yorkshire, but raised in Mexborough, a coal-mining town in South Yorkshire. The harsh landscape of the northern England moors had a strong influence in Hughes's poetry. His parents were warm-hearted people - his mother was famous for her jams and gooseberry pies; his father was a carpenter, who later turned news agent. He had participated during World War I in the battle of Gallipoli, and was one of the 17 who survived from his regiment. After studies at the Mexborough Grammar School, Hughes served two years in the Royal Air Force. From grammar school he won a scholarship to Pembroke College, Cambridge, where he studied first English and then switched to archaeology and anthropology. Hughes specialized in mythological systems, which provided much material for his poetry. He graduated in 1954 and moved to London, where he worked as a zoo attendant, gardener, and script reader for J. Arthur Rank. In Cambridge Hughes founded with his friends a literary magazine St Botolph's Review. At a student party he first saw an unknown poet, Sylvia Plath. Their meeting anticipated their tumultuous relationship - she bit him on the cheek, so hard that it bled. They married within a few months. In 1957 they moved to the US where Hughes taught English and creative writing at the University of Massachusetts, Amherst. Hughes hated Massachusetts and wanted to return to England. Hughes's first volume of verse, THE HAWK IN THE RAIN (1957), which included some of his best poems, such as 'The Thought-Fox' and the title poems, 'The Hawk in the Rain'. "I imagine this midnight moment's forest: / Something else is alive / Beside the clock's loneliness / And this blank page where my fingers move." (from 'The Thought-Fox') It was followed by PIKE (1959) and LUPERCAL (1960), which won a Somerset Maugham Award (1960) and the 1961 Hawthornden Prize. Hughes's collection SELECTED POEMS (1962), with Thom Gunn, is considered a new turn in English verse. During this period Hughes also supported Plath through her depressions and encouraged her when publishers rejected her work. Hughes and Plath returned to England in 1959 and in 1961 they moved to Devon. Plath suspected him of infidelity, first falsely but then correctly when Hughes met Assia Wevill, a German-born, cosmopolitan woman who had been married three times. At that time she was married to the Canadian poet David Wevill. After Sylvia Plath's suicide in London in 1963, Hughes stopped writing poetry for nearly three years while editing and publishing Plath's poems. He also helped her collection of poems, Ariel, to gain public recognition. According to Elaine Feinstein, whose well-balanced biography on the author appeared in 2001, Hughes never recovered from his wife's death. Hughes divided his time between London and Court Green, his Devon house. Plath's death made Hughes a pariah among some members of the literary community, and especially feminist critics cited Plath's poems, where Hughes was represented as a "brute". Hughes's name was chipped off her tombstone in Yorkshire and his poetry readings were disrupted by shouts of "murder". The writer Germaine Greer later admitted, ''Ted Hughes existed to be punished..." The memory of Plath started to haunt Wevill, who feared that Hughes would leave her. The tragedy continued when Assia Wevill killed herself and Shura, their daughter, in 1969. She gave Shura sleeping pills and turned on the gas oven, lying down with her on a mattress. Two decades later, in CAPRICCION (1990) Hughes wrote: "After forty I'll end it," you said / laughing / (You were serious) as you folded / your future / Into your empty clothes. Which / Oxfam took." After Plath's death, Hughes had several affairs and he took up various causes, among them the preservation of salmon in British rivers. He became interested in Yehuda Amichai's work and made his poetry known for English readers. In 1969 Hughes's adaptation of Seneca's Oedipus was produced at the National Theatre. Hughes originally wrote THE IRON MAN (1968) for his children after Plath's death. The widely translated book is about a huge Iron Man whose origin is unknown. He steals all tractors, threshers and digging machines from local farmers - he has an insatiable appetite for metals. The farmers try to capture the strange, rusty being. However, the Iron Man escapes from a trap. A young boy befriends with him and leads him to a scrapyard, where the Iron Man has all kinds of metal scrap, from old cars and stoves to bicycles, to eat. A giant Space-Bat-Dragon-Angel appears from the space - its head is the size of Italy and it threatens to eat the villages and cities of the world. The Iron Man defeats the creature. The bat starts its journey back to Orion, its home star, singing a song which brings peace on earth. The book inspired the animated movie Iron Giant (1999) and had a sequel, THE IRON WOMAN (1993). Hughes's first collection of poetry for children was MEET MY FOLKS! (1961). HOW THE WHALE BECAME (1963) was a collection of creation stories. Both How the Whale Became and The Iron Man were dedicated to his children. WHAT IS TRUTH? A FARMYARD FABLE FOR THE YOUNG (1984) won the Guardian Children's Book Prize and the Signal Poetry Prize. Hughes edited a number of collections of verse and prose and was a founding editor of Modern Poetry in Translation magazine. In 1970 Hughes was one of the founders of the Arvon Foundation. When he was 40, Hughes produced perhaps his most famous work, CROW (1970), a series of story-poems. The protagonist - "Crow" - is an embodiment of vitality that challenges the supremacy of "Death". At the end of the poem, a man and a woman are ready to whisper "Your will is our peace" in mistaken allegiance to the serpent; Crow kills and eats it. In 1971 Hughes travelled to Iran where he wrote the verse drama ORGHAST for the director Peter Brook. In 1977 he was awarded an OBE and in 1984 he was appointed poet Laureate at the age of 54.In POETRY IN THE MAKING (1970) Hughes stated that there is no ideal form of poetry or writing. His poetry ranged from free verse to highly structured forms and rhyme schemes. He gradually abandoned traditional forms and stated that the "very sound of metre calls up the ghosts of the past and it is difficult to sing one's own tune against the choir." Although he wrote for young adults a wide variety of finely illustrated poems, plays and prose, he did not soften his themes of life and death with sentimentality. Hughes often embodied the primal forces of nature as mythical animals, such as the pike ("With a sag belly and the grin it was born with. / And indeed they spare nobody."), the hawk, and "Crow". The element of death is a part of the cycles of nature as in 'There Came a Day' but not without a sudden humor. There came a day that caught the summerHughes's study of Sylvia Plath's life, BIRTHDAY LETTERS, appeared in 1998 and became an immediate bestseller. He received all the major literary awards in Europe, but not the Nobel Prize. He also received the Order of Merit. Hughes died of cancer on October 28, 1998 For further reading: Eight Contemporary Poets by C. Bedient (1974); The Art of Ted Hughes by K. Sagar (1978); Ted Hughes: The Unaccommodated Universe by E. Faas (1980); Ted Hughes: A Critical Study by T. Gifford and N. Roberts (1981); Sylvia Plath: Journals 1950-62, foreword by Ted Hughes (1982); The Silent Woman by Janet Malcolm (1994); Ted Highes: The Life of a Poet by Elaine Feinstein (2001) - Note: Andrew Motion followed Ted Hughes as Britain's poet laureate. - Suom.: Hughesin runoja on julkaistu antologiassa Maailman runosydän, toim. Hannu Tarmio ja Janne Tarmio (1998)SELECTED WORKS:
|
JANET MALCOM
SER O QUE SOU
Muerte de una poeta
La periodista de origen checo Janet Malcolm indaga en 'La mujer en silencio' acerca de la turbulenta vida de la poetisa norteamericana Sylvia Plath, que se suicidó a los 30 años
FÁTIMA CRUZ - Madrid - 04/08/2010
EL PAÍS ha preguntado a 30 escritores qué cinco libros meterían en la maleta para las vacaciones. Cuáles serían sus lecturas de verano ¿El resultado? Hemos hecho una clasificación con los más citados y te los recomendaremos cada día en 'Tentaciones de Verano'. Estira la toalla, es hora de leer.
La obsesión por la muerte llevó a Silvia Plath a intentar suicidarse tres veces en sólo 30 años. A la tercera lo consiguió. Metió la cabeza en el horno, abrió la llave de gas y ejecutó un suicidio perfecto. A pocos metros sus dos hijos dormían. Ella había dejado una nota al vecino de abajo para que llamara a un médico. La niñera la encontró a primera hora de la mañana, demasiado tarde. Janet Malcolm (Praga, 1934) describe en La mujer en silencio (Gedisa) la retorcida vida de la poetisa americana Silvia Plath (Boston 1932-Londres 1963) y la relación con su marido, el también poeta Ted Hughes.
La noticia en otros webs
Janet Malcolm, colaboradora habitual de The New Yorker, descifra en esta metabiografía no solo la vida del personaje, sino la dificultad del trabajo del biógrafo. Esta periodista y escritora norteamericana de origen checo piensa y defiende que una biografía nunca puede ser imparcial. "Al endurecerse la voz narrativa, el texto adquiere apariencia de 'verdad', sin serlo", aseguraba en una entrevista sobre la ética del periodismo concedida a EL PAÍS en 2004.
"Nunca me canso de recomendar este libro sobre los complejos contratiempos que le esperan a quien se propone escribir sobre la vida. Estoy empeñado no solo en que se lea, sino en que influya", insiste el escritor mallorquín Luis Magrinyà.
Tanto el viudo de la protagonista, Ted Hughes, como su hermana Olwyn, han guardado siempre celosamente la intimidad de la familia y se han mostrado reticentes a ofrecer cualquier tipo de documento sobre la vida, obra y muerte de Sylvia Plath. Esto no les ha granjeado grandes amistades entre los numerosos biógrafos y periodistas que han intentado indagar en las razones que llevaron a la joven promesa literaria a quitarse la vida.
La muerte de su padre cuando solo tenía diez años marcó para siempre a Plath. A los 20 años trató de suicidarse con pastillas un verano al regresar de la universidad, tras lo que fue tratada en una institución psiquiátrica. Poco después viajó hasta Cambridge (Inglaterra) con una beca y fue allí donde conoció a Ted Hughes. Después de nacer sus dos hijos, ella no pudo compaginar su papel de madre, amante y artista, a pesar de que, como aclara Malcolm, se repartía con su marido el cuidado de los niños. Los problemas llevaron a la pareja a la separación, y Plath acabó malviviendo en un pequeño piso de Londres, donde finalmente se suicidó.
Extractos de poemas, cartas y diálogos permiten a Malcolm reproducir de la manera más ecuánime posible la historia de Sylvia Plath. No obstante, y al contrario que otros biógrafos de influencia feminista, la escritora ha optado por ponerse de parte de Ted Hughes, con el que se carteó durante la elaboración de La mujer en silencio."Sentí una enorme simpatía hacia él, su situación me parecía muy triste", confesó. La imparcialidad no existe, según Malcolm. Pero para poder opinar, hay que leer. Coja La mujer en silencio y siéntese bajo un árbol. La historia lo merece.
La mujer en silencio, Janet Malcolm (Gedisa).Traducción de Antolín Rato.
Otros libros de Janet Malcolm
Leyendo a Chéjov: un viaje crítico (Alba Editorial)
El periodista y el asesino (Gedisa)
Psicoanálisis: la profesión imposible (Gedisa)
Dos vidas: Gertrude y Alice (Lumen)
Luis Magrinyà: "Acabo de empezarlo y ya me estoy tronchando" (sobre 'Nocturnos')
Luis Magrinyà (1960) nació en Palma de Mallorca y vive en Madrid desde 1982. Estudió Letras y fotografía y ha trabajado como traductor, lexicógrafo y editor. Con Los dos luises ganó el Premio Herralde de Novela en el año 2000. Además de 'La mujer en silencio', sugiere estas lecturas:
Kazuo Ishiguro, Nocturnos (Anagrama)
"Acabo de empezarlo y ya me estoy tronchando y al mismo tiempo adivinando el lado sórdido. En ambas artes Ishiguro es un maestro".
Mariano Antolín Rato, Picudo rojo (Pre-Textos)
"Una situación-límite, un abuelo y un nieto secuestrados por una banda de delincuentes salvajes y mediocres (se puede ser las dos cosas a la vez). Violencia narrada con una distancia muy sofisticada".
Stendhal, Narraciones y esbozos (Alba)
"Es un libro inspiradísimo, moderno, genial".
o
MÁS INFORMACIÓN:
OTRAS EDICIONES
- Publicado en ELPAIS.com en la sección de Cultura
- Versión texto accesible
- Edición de Bolsillo, edición para PDA/PSP ó Móvil
Comentarios - 6
6Kiki de Lux - 05-08-2010 - 11:23:41h#1 TheGuardian: El femenino es poetisa, pero de hecho, se puede decir poeta (DRAE), y es más, la palabra poetisa es cada vez menos utilizada, sobre todo por parte de poetas y escritores, porque resulta un poco cursi.
5Jate - 05-08-2010 - 10:54:33hOtra vez el viejo cuento feminista de la pobre y oprimida mujer por el soberbio marido. Hughes es un INMENSO poeta. Ella es... la mujer que se suicidó y que escribió algunas cursilerías tristes, otro vacío símbolo más de las locas intentado justificar su insustancialidad.
4Atalanta - 05-08-2010 - 10:10:07hEl feminismo como estafa. También en las artes. Como queda demostrado.
3guinevere - 05-08-2010 - 09:35:52hbuuuf cuanta burrada quien escribio esto no miro ni el wikipedia!! Sus hijos no merendaban, porque se suicido de madrugada. Tampoco intento suicidarse en la universidad, estaba en casa de su madre cuando lo hizo. Y la separacion con su marido fue producido porque él dejo embarazada a otra mujer que años mas tarde tambien se suicidaria.
2juan - 05-08-2010 - 08:47:32hEstoy harto de cuentos..... que a la 20 pagina me aburren¡¡¡¡ ¡¡¡Yo, con perdon, sigo leyendo a cide hamete benengeli.¡¡¡¡
Muerte de una poeta
La periodista de origen checo Janet Malcolm indaga en 'La mujer en silencio' acerca de la turbulenta vida de la poetisa norteamericana Sylvia Plath, que se suicidó a los 30 años
FÁTIMA CRUZ - Madrid - 04/08/2010EL PAÍS ha preguntado a 30 escritores qué cinco libros meterían en la maleta para las vacaciones. Cuáles serían sus lecturas de verano ¿El resultado? Hemos hecho una clasificación con los más citados y te los recomendaremos cada día en 'Tentaciones de Verano'. Estira la toalla, es hora de leer.La obsesión por la muerte llevó a Silvia Plath a intentar suicidarse tres veces en sólo 30 años. A la tercera lo consiguió. Metió la cabeza en el horno, abrió la llave de gas y ejecutó un suicidio perfecto. A pocos metros sus dos hijos dormían. Ella había dejado una nota al vecino de abajo para que llamara a un médico. La niñera la encontró a primera hora de la mañana, demasiado tarde. Janet Malcolm (Praga, 1934) describe en La mujer en silencio (Gedisa) la retorcida vida de la poetisa americana Silvia Plath (Boston 1932-Londres 1963) y la relación con su marido, el también poeta Ted Hughes.La noticia en otros webs
Janet Malcolm, colaboradora habitual de The New Yorker, descifra en esta metabiografía no solo la vida del personaje, sino la dificultad del trabajo del biógrafo. Esta periodista y escritora norteamericana de origen checo piensa y defiende que una biografía nunca puede ser imparcial. "Al endurecerse la voz narrativa, el texto adquiere apariencia de 'verdad', sin serlo", aseguraba en una entrevista sobre la ética del periodismo concedida a EL PAÍS en 2004."Nunca me canso de recomendar este libro sobre los complejos contratiempos que le esperan a quien se propone escribir sobre la vida. Estoy empeñado no solo en que se lea, sino en que influya", insiste el escritor mallorquín Luis Magrinyà.Tanto el viudo de la protagonista, Ted Hughes, como su hermana Olwyn, han guardado siempre celosamente la intimidad de la familia y se han mostrado reticentes a ofrecer cualquier tipo de documento sobre la vida, obra y muerte de Sylvia Plath. Esto no les ha granjeado grandes amistades entre los numerosos biógrafos y periodistas que han intentado indagar en las razones que llevaron a la joven promesa literaria a quitarse la vida.La muerte de su padre cuando solo tenía diez años marcó para siempre a Plath. A los 20 años trató de suicidarse con pastillas un verano al regresar de la universidad, tras lo que fue tratada en una institución psiquiátrica. Poco después viajó hasta Cambridge (Inglaterra) con una beca y fue allí donde conoció a Ted Hughes. Después de nacer sus dos hijos, ella no pudo compaginar su papel de madre, amante y artista, a pesar de que, como aclara Malcolm, se repartía con su marido el cuidado de los niños. Los problemas llevaron a la pareja a la separación, y Plath acabó malviviendo en un pequeño piso de Londres, donde finalmente se suicidó.Extractos de poemas, cartas y diálogos permiten a Malcolm reproducir de la manera más ecuánime posible la historia de Sylvia Plath. No obstante, y al contrario que otros biógrafos de influencia feminista, la escritora ha optado por ponerse de parte de Ted Hughes, con el que se carteó durante la elaboración de La mujer en silencio."Sentí una enorme simpatía hacia él, su situación me parecía muy triste", confesó. La imparcialidad no existe, según Malcolm. Pero para poder opinar, hay que leer. Coja La mujer en silencio y siéntese bajo un árbol. La historia lo merece.La mujer en silencio, Janet Malcolm (Gedisa).Traducción de Antolín Rato.
Otros libros de Janet Malcolm
Leyendo a Chéjov: un viaje crítico (Alba Editorial)El periodista y el asesino (Gedisa)Psicoanálisis: la profesión imposible (Gedisa)Dos vidas: Gertrude y Alice (Lumen)
Luis Magrinyà: "Acabo de empezarlo y ya me estoy tronchando" (sobre 'Nocturnos')
Luis Magrinyà (1960) nació en Palma de Mallorca y vive en Madrid desde 1982. Estudió Letras y fotografía y ha trabajado como traductor, lexicógrafo y editor. Con Los dos luises ganó el Premio Herralde de Novela en el año 2000. Además de 'La mujer en silencio', sugiere estas lecturas:Kazuo Ishiguro, Nocturnos (Anagrama)"Acabo de empezarlo y ya me estoy tronchando y al mismo tiempo adivinando el lado sórdido. En ambas artes Ishiguro es un maestro".Mariano Antolín Rato, Picudo rojo (Pre-Textos)"Una situación-límite, un abuelo y un nieto secuestrados por una banda de delincuentes salvajes y mediocres (se puede ser las dos cosas a la vez). Violencia narrada con una distancia muy sofisticADO LA ÉTICA DEL PERIODISMO Janet MalcolmCreative Commons LicencE
Suscribirse a:
Entradas (Atom)